Kiedy wybrałam się wczoraj na "Nigdy w życiu", pomyślałam sobie tylko: "Żeby to był udany film, niech się nie okaże kolejnym, przereklamowanym hitem". Zmęczona, biegłam do kina prawie prosto po pracy, gdzie umówiłam się z koleżanką. Bo że nastawiłam się na "babski" film, to prawda. Ale ja chciałam, żeby taki był ! Chciałam usiąść w kinie i pomarzyć, o tym, że jestem niezależna finansowo, że spotkam Księcia Z Bajki, że Polska jest Idyllą. Bo jestem zmęczona obrazami o szarej rzeczywistości. I... udało się! Film bardzo mi się podobał, obyło się bez problemów, bez zbędnej psychologii dla początkujących itd. a bohaterka nie była nieudacznicą w stylu Bridget Jones. Było cudownie, idyllicznie, marząco, miło. Wyszłam z kina odrobinę szczęśliwsza po ciężkim tygodniu.
Aaaa !!! No i jeszcze jedno. Postać Judyty pokazała coś bardzo ważnego w swojej prostocie: to nie usidlenie mężczyzny powoduje, że jesteśmy szczęśliwe, ale właśnie dlatego, że jesteśmy szczęśliwe, potrafimy znaleźć tego jedynego, a on nas :)